De rechten van inheemse volken en marrons in Suriname is een uniek boek waarin de rechten en de positie van inheemse volken en marrons in Suriname systematisch in kaart worden gebracht en geanalyseerd. De auteurs tonen dat bestaande en veel geciteerde opvattingen dat inheemsen en marrons geen rechten hebben, onderbouwing missen en verouderd of discriminerend zijn. Er wordt aandacht besteed aan enkele recente ontwikkelingen zoals het Vredesakkoord van Lelydorp uit 1992, waarmee formeel een einde kwam aan de binnenlandse oorlog (1986-1992) en het Buskondre Protocol uit 2000. Voorts wordt ingegaan op de internationale verplichtingen van Suriname om de rechten van inheemsen en marrons te erkennen, te respecteren en te garanderen. Tenslotte worden een aantal conclusies en aanbevelingen aangeboden.

De belangrijkste conclusie van de auteurs is dat het Surinaams recht méér bescherming biedt dan algemeen wordt aangenomen in Suriname. Echter, zelfs deze standaard van bescherming ligt veel lager dan de internationaal erkende mensenrechten van inheemse en in stamverband levende volken en is in strijd met de internationale verplichtingen van de Surinaamse staat. De voornaamste aanbeveling is dan ook dat de Surinaamse wetgeving herzien dient te worden en in overeenstemming gebracht moet worden met Suriname's internationale verplichtingen ten aanzien van de mensenrechten van inheemsen en marrons. Dit is niet alleen een internationale juridische verplichting, maar zal ten goede komen aan alle Surinamers en de ontwikkeling van Suriname in het algemeen.