Nje veper e fuqishme dhe briliante Nje elegji e trishtuar e identitetit, qe sjelle lot nder sy. Absolutisht prekese e mahnitese qe there zemren me fjalet me te zgjedhura; nje beteje mes demoneve te forcave te erreta dhe energjise hyjnore te prej qielli, brenda cdo guaske njerezore: "Nga ku ikim prej boshllekut/ per te mbushur universin"; nje thirrme e perpjekje per te ndryshuar planetin, e rrenuar nga lakmia, dhe urrejtje, ku njereriu shfaqet neper te "jo te shlodhet e zbavitet, por te qaje e te vuaj, i mallkuar te pergjaket/ por kurre, kurre i bekuar" ne nje truall te denje, per te jetuar. ndryshe: "Eshte mekat, mekat te sjellesh ketij ferri, kesaj bote/ engjejt qe jane te prej qielli/ t'i besh motra te prej toke" Padyshim pershkrim i perkryer i ndjenjave; vargje te brishta saqe edhe ikja e bute drejte vdekjes, ne keto poezi ngjane aq normale sa shtrirja e heshtur per gjume."