Insanoglu, icinde bulundugu dünyada sinirli bir ömür yasarken, hastaliklarla, afetlerle, savaslarla ve hayati kendisine zehir zemberek kilan sikinti ve mesakkatlerle bogusuyor. Iste buradaki sikintilar, acilar, felaketler ve musibetler, onun buraya piknik icin gelmedigini ve bu aci dolu hayatin nihai hedef olmadigini gösteriyor.

Dolayisiyla birkac yillik genclik sarhoslugunun ve üc bes günlük kisa mutluluklarin akabinde cereyan eden üzücü olaylarin, sikinti dolu günlerin ve daha ömrün ortasinda bas gösterebilen ariza ve hastaliklarin mevcudiyeti, bu hayatin insani mutlu etmekten uzak oldugunu gösteriyor.

Insanoglu, 20-30 yillik saglik yillarinda topladigi paralarin, servetlerin ve elde ettigi yasam imkanlarinin, ömrün 60li 70li yillarinda, yasliliga adim atarken, artik tat vermemeye basladigini görünce, bu dünyanin fani oldugunu, paranin, pulun ve diger yasam imkanlarinin de artik ise yaramadigini anliyor.

O, bu kargasali ortamda gecen aci günlerinden de hos gecen günlerinden de imtihan vermektedir. Aci ve sikinti dolu hayat ortaminda nasil sahne aldigi gözetlendigi gibi, rehavet ve mutlu anlarda da kalite kontrolden gecmektedir. Onun evliligi sinavdir, ticareti sinavdir, kazanci sinavdir, harcamasi sinavdir ve hayatinin tümü sinavdir.