In deze bijdrage tot de studie van de interpretatieve modellen van psychiatrische stoornissen wordt de aandacht gevestigd op Plato's opvattingen inzake de "Zielsziekten." Deze worden in zijn kosmologische dialoog Timaeus niet langer op bovennatuurlijke, maar op natuurlijke oorzaken teruggevoerd: zowel op een defectueuze overgeerfde constitutie ('nature'), als op de onverantwoorde manier waarop bepaalde personen in hun jeugd werden grootgebracht ('nurture'). In Plato's opvattingen blijken de "aandoeningen van de ziel" alleen te kunnen worden begrepen op de achtergrond van een intieme verwevenheid tussen de psyche en de lichamelijkheid van de mens. En het is voor hem evident dat hiervoor slechts een enkel redmiddel bestaat: het samengaan van geneeskunde en "ethiek," in een enkele globale therapie voor het lichaam en de "ziel." Hij benadrukt hierbij dat deze therapie niet overwegend op het lichaam mag worden gericht maar, bij bepaling, een geneeskunde zal zijn van de verhouding tussen "psyche" en 'soma," die tot een harmonische evenwichtstoestand moeten worden teruggebracht. Niettemin blijft op andere plaatsen in zijn oeuvre de zorg voor de "ziel" zijn grootste en eerste bekommernis, vermits zij - alleen zij - verantwoordelijk is voor het goede of het slechte in het lichaam.