Odvajkada, poezija je dovodjena u vezu sa magijom a magija sa poezijom. Kriticar i esejist raznovrsnog interesovanja, osobeno zaokupljen problemima pesnickog stvaralastva, Zoran Gluscevic, u ovim esejima, ne izjednacuje pojam poetskog sa pojmom magijskog nego ove pojmove dvoji, trazeci i nalazeci, u isti mah, elemente koji ih u pesnickom delu cine neodvojivim. Ono sto ove eseje, na izvestan nacin, objedinjuje to je Glusceviceva teznja da kod pisaca koje ispituje, kako u njihovom stvaralackom imperativu tako i u njihovom knjizevnom ostvarenju, pronalazi i one skrivene i one neskrivene veze izmedju pesnickog i magijskog. Erudit, esejist koji se u tumacenju opredelio za eklekticki pristup kao za metodoloski princip, Zoran Gluscevic godinama neguje narociti vid nedogmaticnosti: u svojim tumacenjima on podrazumeva ne samo mnoga iskustva savremenih knjizevnih teorija nego, u ne manjoj meri, i iskustva psihologije i psihoanalizs. antropologije i sociologije. Dok ispituje knjizevno delo, Gluscevic ne bezi od toga da ga dovede u vezu sa zivotom pisca: pri tom, njega ne interesuju toliko podaci iz pisceve biografije shvacene konvencionalno, koliko podaci iz njegove duhovne biografije, manje poznate ali mnogo bitnije. To je biografija koja se, u narocitim oblicima iskazuje u knjizevnom delu i samo se u njemu moze i otkrivati i slediti. U traganju za sustinskim elementima takve biografije, Gluscevic s neobicnom pre* ciznoscu analizira knjizevno delo; pri tom, on nastoji da se priblizi tajni onog sto se naziva samim cinom pesnickog stvaranja, tajni koja ga privlaci iznad svega.