20. Yüzyildan itibaren ulusal devletlerle birlikte gittikçe artan nüfus ile tarimsal ve endüstriyel ihtiyaçlar, kit olan tatli su kaynaklarinin kullanimini daha hassas hale getirmis ve potansiyel çatisma kaynagi haline dönüsebilmistir. Tatli su kaynaklarina daha fazla sahip olan devletler, avantajli konumda olurken bu kaynaga daha az sahip olan devletler yönünden problem her geçen gün artmistir.Bugüne kadar uluslararasi nehirlere iliskin yapilan kodifikasyon çalismalari sonucunda sekillenen ve bazilari sözlesme mahiyetini kazanan uluslararasi belgeler, devletlerin konuyla ilgili uyusmazliklarinin çözümü için genel ilkeler ve metotlar sunmakta ve uluslararasi su hukukunun gelismesine katkida bulunmaktadirlar.Eski medeniyetlerin dogup gelistigi Firat ve Dicle Nehirleri tarihten beri sulama ve diger amaçlarla kullanilmis ve içinde aktiklari Mezopotamya Ovasi'nin bolluk ve zenginligine kaynaklik etmistir. Osmanli Devletinin çökmesinden sonra bu nehirler, yeni kurulan üç ulusal devlet arasinda fiilen paylasilmis oldu. Türkiye'nin kaynak, Suriye ve Irak'in asagi devletleri konumunda oldugu bu nehirlerin kullanimiyla ilgili henüz genis kapsamli bir antlasma yapilmis degildir.