Hala bir sey cikmadi... Galiba bu yolu yapmayacaklar. Köylü de bana yardim etmiyor. Pek ölü mahluklar... Belki de pek akilli mahluklar da, bosuna yere ugrasmak istemiyorlar. Icimde hic sevk kalmadi. Insana birkac kelime ile cevap verseler yine neyse, fakat ne evet, ne hayir .. Sanki bu istidalari ses vermez bir derin kuyuya atmisiz.

Aksamlari köyün yani basindaki sirta cikarak uzakta tozlara bulanip uzanan yolu seyrediyorum. Bazan tozdan bembeyaz olmus ve üstüne sepetler denkler sarilmis bir kamyon görünüyor, bir bataklikta dizlerini kaldirip indirerek yürüyen bir insan gibi ileri geri sallanarak, yikilacak gibi olarak, agir agir ilerliyor. Bu o kadar üzücü bir manzara ki, teknigin en son ifadelerinden biri olan bu makine ile dünyanin bu en iptidai yolunun mücadelesini görmemek icin insan gözlerini kapiyor. Bazan kosup yolu avuclarimla düzeltmek, orada hic olmazsa bes on metrelik bir yeri bir yol haline koyarak kendi hisseme düsen vazifeyi yapmis olmak istiyorum.